Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Marieke (Beheerder)
“You have nothing to fear but fear itself”
Winston Churchill
Ik heb meerdere keren in de afgelopen tien jaar oefentherapie geprobeerd. Meestal leverde
dit snel interventie en prednison op. Plezier heb ik nooit beleeft aan reumaklasjes met repeterende oefeningetjes op laag niveau. En ondanks tien jaar “niks” doen voel ik me van binnen nog steeds een sporter. Voordat ik ziek werd deed ik aan vechtsport, tennis en liep ik een halve marathon. In mijn hart wil ik het allemaal nog en voel ik frustratie bij de gedachte daaraan.
December 2012, ik heb een hele slechte periode. Ik lig bijna alleen nog maar in bed. De fysiotherapeut komt al maanden aan huis en kan weinig voor me doen. Ik voel me eenzaam en depressief en ik heb veel tijd om na te denken. Wanneer hij weer komt vertel ik hem dat ik het anders wil gaan doen, ik wil weer gaan hardlopen.
Hij moet er over nadenken of hij hier wel aan mee wil werken. Hij denkt niet alleen aan de gevolgen voor mij, maar ook voor mijn gezin. De verantwoording die hij daarin heeft. Maar ik overtuig hem dat we niks te verliezen hebben. Wat hebben we immers de afgelopen jaren gewonnen? Dus ik ga weer sporten! Ik begin met kleine intervallen en het lopen gaat makkelijker dan gedacht, lichamelijk dan.
Onverwacht wil mijn hoofd er niet aan, ik krijg angst voor het lopen, en heb niet het gevoel dat ik kàn lopen. Ik ben nerveus en heb in het begin één op één coaching nodig om te geloven dat het kan gaan lukken. Met babystapjes worden de intervallen en de afstanden groter. In mijn hoofd vecht ik tegen pijn en vermoeidheid die er niet is en nooit komt. Heel Langzaam groeit het vertrouwen. Inmiddels heb ik een hardloopband gekocht en loop ik drie keer per week, binnen of buiten, en kan zeggen: “Ik loop hard”. Nou ja hard… het nieuwe snel is langzaam. Maar toch, ik loop! Ik ben een hardloper!
