Hoi,
Nu we toch met z'n allen lekker actief zijn?
Hoe gaan jullie om met negatieve reacties en dan vooral van vrienden of familie.
Vaak merk ik dat het niet eens gaat om wat ze zeggen maar vooral om de toon waarop.
Ik denk aan dingen als “Dat kan jij toch niet” “daar moet jij niet aan beginnen” “jij kan beter stoppen met werken” “waarom ga je niet genieten (van andere dingen)” etc. etc.
Groetjes Marieke (beheerder)
Soms doet het zo'n pijn !! Ik heb wel eens meegemaakt dat een vriendin tegen me zei : “Kan je ook nog over iets anders praten!?” Daar schrok ik enorm van. Praat ik danzoveel over mijn reuma. Ik merk dat dat heel veel impact heeft gehad en ik vaak mijn mond hou of mensen en vragen ontwijk.
Verstandelijk moet ik natuurlijk denken…..nou dat zegt meer over haar dan over mij, maar het kwam wel binnen.
Hoi,
Feestje, en een vriendin laat zich ten overstaan aan iedereen op een denigrerende manier en toon uit over iets wat je doet. “Dat kan jij toch niet, wat moet jij daar nou mee, zullen we er om wedden” terwijl je al zes weken bezig bent.
Ik moet het laten gaan want ik doe het voor mezelf! Maar dat kan ik niet!!!
Is zo iemand een echte vriendin vraag ik me steeds vaker af…? Je hebt duidelijk geen respect voor wat ik doe
Groetjes Marieke (beheerder)
Ik zit ook op een forum voor hoogbegaafden (een soort mensa) en daar wordt dan ineens gezegd dat het wel een ziekenboeg lijkt en of ik niet ergens anders wil posten dat ik in het ziekenhuis lag want mevrouw had geen zin om dat soort gezeur te lezen.
Dat doet ook even goed zeer. Helaas is ziek zijn deel van mijn leven, net als mijn hoogbegaafdheid. Je kunt een van beiden even niet uitzetten!
Of een opmerking van mijn vader tijdens onze verbouwing hier, of ik niet ff meer kon meehelpen…. snif….
Een opmerking op straat “ Kindje: DAT is pas een dikke mevrouw! Stevige moeder” Ja dat is pas een echt dikke mevrouw, dat komt ervan als je snoept"… (heb me toen echt moeten inhouden, maar ben maar gewoon doorgelopen… het heeft geen zin om boos te worden)
De mooiste die ik tot nog toe te horen heb gekregen binnen de familie was :“ Waarom laat je je niet afkeuren?” Alsof dat zomaar even gaat, en alsof ik dat zou willen! Moet er niet aan denken zeg!
Of deze:“ Waar moet jij moe van zijn,je werkt maar 2 dagen, en dan nog geen eens 8 uur per dag. Je kunt wat wandelen met de cliënten en aantutten.” (Wandelen met rolstoelers die gemiddeld een kilo of 80 wegen, verschonen van volwassen cliënten die spastisch zijn, en dus met een tillift geholpen moeten worden, en compleet aan of uitgekleed)
Maar meestal wordt er eigenlijk niks gezegd, en ik vertel zelf ook niet zo veel. Wat zou ik ook nog moeten vertellen, dat ik iets van reuma heb, weten ze, en dat ik pijn heb weten ze ook. Dus ik merk wel dat ik zelf weinig loslaat, dus dan krijg je vanzelf ook minder reactie denk ik.
Op mijn werk vanuit collega's absoluut begrip, die vragen ook hoe het gaat, en ze vragen door dus ik kan me er niet vanaf maken, haha! Dus daar gelukkig ook nog geen raar commentaar gehad. Verzorging doen we zoveel mogelijk met zijn tweetjes, en wij geven onderling aan, of iets wel of niet lukt. Mijn collega heeft het in de rug, dus ook zij moet op haar lijf passen. Wij halen elkaar niet het werk uit de handen, ieder geeft zelf aan wat wel of niet kan die dag, geen enkel probleem.
Ergens kan ik het me ook voorstellen dat de buitenwereld dom reageert, in mijn geval zie je niks. Pijn en moeheid zijn niet snel af te lezen aan mijn gezicht. Tenzij je me goed kent. Af en toe loop ik wat mank of stijf. Verder heb ik geen plakkaat op mijn voorhoofd, haha! En dat geldt voor de meeste van jullie ook, denk ik? Alhoewel ik nog zonder hulpmiddelen de deur uit kan, dus ook daar valt niks aan te zien dan.
Aan mij zie je, behalve mijn overgewicht, niets. Een gezonde jonge vrouw…
Maar vaak zien mensen aan mijn ogen wel dat ik me niet lekker voel. Of zeggen ze dat ik zo wit zie ofzo. Dus toch zien ze vaak wel iets.
Ik heb ook geen zichtbare hulpmiddelen (nja een bril, maar dat telt niet he). Maar ik loop op oma tempo, en ik kijk graag in etalages hahaha.
Wat wel jammer is, is dat mensen ook gelijk denken dat je achterlijk geworden bent doordat je niet meer kunt werken. Mijn lichaam is ziek, maar mijn geest niet.
Hoi,
Ik heb daar ook last van, aan de buitenkant niets te zien, dus sta toch op voor mij in de bus zie ik ouderen dan denken. Balen doe ik daarvan!!!
Op het moment heb ik wel iets wat ze kunnen zien aan de buitenkant, kijken of het nu dan meevalt.
Nu ik voor de tweede keer met een scheurtje in mijn scheenbeen zit zeggen sommigen vrienden van, ja dan heb je de vorige keer zeker niet goed gerust of je bent weer te vlug gaan beginnen met dingen te doen.
Ik kan me daar zo kwaad over maken, vooral omdat het je vrienden zijn.
Of mensen die vragen: Hoe gaat het? ik hoor vaak aan de manier waarop ze dat vragen of ze echt geinterreseerd zijn, als je dan een antwoord geeft dan gaan ze gauw over op iets wat met hunzelf te maken heeft. Dus mijn antwoord is vaak Oh goed hoor.
Precies hetzelfde met de moeheid, wat ze niet begrijpen, of als je iets hebt afgesproken en je dan ineens niet meer kan door pijn of moeheid ergerlijk soms.
Maar we zullen er allemaal mee door moeten, maar probeer het niet teveel je leven te laten beinvloeden.
Groetjes Willema
Bij mij doet het keer op keer toch nog behoorlijk veel pijn.
Ik leer er op dit moment mee omgang tijdens mijn revalidatie en daar blijven ze aangeven, je moet blijven vertellen en blijven uitleggen.
Maar daar word ik vreselijk moe van.
Wel is het zo dat ik het soms ook wel snap (niet dat het dan minder pijn doet).
Maar ik heb 25 jaar lang nergens last van gehad, tot het ineens helemaal mis ging.
Toen vertelenden mensen mij ook wel eens ik heb elke dag pijn, of ik heb last van het weer.
Op dat moment deed ik absoluut niet gemeen of zo tegen die mensen,maar kon me er ook heel moeilijk wat bij voorstellen.
MAAAAAAAR daarom is juist dit forum zo goed.
Maak je zo iets mee…..knikker het hier op het forum en praat er met elkaar over, je hebt zoveel aan lotgenontencontact.
Bij zijn de negatieve reacties dat geen wat mijn omgeving vaak niet vraagt. Ik heb helaas een omgeving die niet zo snel aan mij vraagt hoe gaat?, wil je misschien even zitten, gaat het nog we met de pijn etc. Dit heeft mijn omgeving nog nooit gedaan sterker nog ik ben met enige regelmaat uit gemaakt voor aansteller en aandacht vrager. Hierdoor ben ik (heel slecht) mijn mond gaan houden, ik zal niet laten merken dat het niet gaat, of dat ik pijn heb etc. Ik begin het nu een beetje leren omdat ik een hele lieve vriend heb die gewoon zegt ik zie toch dat het niet gaat zitten! Ik betrapte mij er laatst op dat ik me zelfs soms een beetje schaam om tegen mensen die ik wel ken mij bijv een paar jaar niet heb gezien te zeggen dat ik ziek ben.
Maar des te blijer ben ik dat ik destijds (toen ik de diagnose kreeg) vrij snel op dit forum ben beland omdat ik hier steun en herkenning vind!
groet
Nu we het toch over reacties hebben: mijn zoontje van 10 is echt een kanjertje wat dat betreft! Stond laatst wortels schoon te maken, vraagt hij of ik hem een boterham wil maken, en dan zou hij in ruil de wortels doen. Want die boterham doet minder pijn aan mijn handen, hahaha! Of deze week toen ik hun van school ging halen, de slee meegesleept. ( geen goeie actie, maar ik wil ook wel eens de actieve moeder uithangen) Het eerste wat hij aanbood toen er een sneeuwvrij stuk kwam, was dat hij die slee wel zou dragen anders krijg ik daar misschien last van. Zoooo lief, en dat voor zo'n jong mannetje! En ik heb het er weinig over thuis, het komt wel af en toe ter sprake, maar wil geen klaagmoeder zijn en de kinderen belasten daarmee. Dus af en toe grom ik eens een keer, of vraag eens hulp met het een of ander, maar de kinderen krijgen er hoop ik niet teveel van mee.
Ach ja, even wat leuks tussendoor…
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's