“Hoe gaat het?”

“Goed en met jou?”

“Goed”

De vraag “Hoe gaat het?” is voor mij sinds ik reuma heb soms lastig te beantwoorden. De mensen die dicht bij me staan vragen gemeend hoe het met me gaat en naar hen ben ik meestal eerlijk. De mensen om mij heen weten dat hoe het met mij gaat niet alleen afhankelijk is van mijn ziekte. Wanneer het niet zo goed gaat is een enkele rake opmerking genoeg om verder vragen te voorkomen.

Het probleem ontstaat wanneer ik de sociale vraag “Hoe gaat het?”, gesteld krijg door mensen die me minder goed kennen, door kennissen of zakenrelaties bijvoorbeeld. Wat doe je dan? Zeg je: “Het gaat goed”, of vertel je de hele of halve waarheid.

Wanneer ik lieg en zeg dat het goed gaat dan komen daar meer leugens uit voort. Er zijn enkelen personen die er toch op in gaan: “Oh, het gaat dus beter met je, slaan de medicijnen aan?”. Of iets in die strekking. Tja, je kunt dan vervolgens moeilijk zeggen dat de ziekte weer ontzettend actief is. Zeggen dat je ontzettend veel pijn hebt en je weer ziek gemeld bent op je werk. Ik hou dus zowel de persoon tegenover me als mezelf voor de gek.

Ik heb het een tijdje geprobeerd met dooddoeners. “Met mij gaat het goed, met mijn lijf gaat het minder”. “Het gaat goed genoeg”. Maar na een tijdje werd ik zelf niet meer blij van de bijsmaak van dit soort opmerkingen.

Ik vraag me af hoe anderen hier mee omgaan in dezelfde of vergelijkbare situatie. Tegenwoordig vraag ik regelmatig aan mijn gesprekspartner, met een lach, of ze het eerlijke antwoord willen weten. Soms kijken ze me dan wel eerst vreemd aan maar de meesten zijn daarna verrassend geïnteresseerd.

En tja, goed genoeg?! Goed genoeg, dat gaat het nooit!

Marieke van der Aalst (beheerder)