Behandelverbod
In Nederland is het plegen van euthanasie geregeld. Ongeneeslijk zieken die mensonwaardig lijden, kunnen kiezen voor een actieve dood. We kennen behandelverboden, niet-reanimeerverklaringen en euthanasieverklaringen. We kunnen aangeven hoe er gehandeld moet worden als we het zelf niet goed meer kunnen verwoorden. Wanneer ik dit onderwerp bespreekbaar maak, weten veel van mijn vrienden precies wat ze wel en niet willen en toch heeft niemand iets geregeld.
Toen ik deze documenten zelf opstelde, werd ik vreemd aangekeken, zelfs door mijn artsen. Mijn euthanasieverklaring en behandelverbod worden nogal eens verward met een verkapte doodswens. Nee, ik wil pas over vijftig jaar dood, maar ik wil niet ondraaglijk lijden als er iets met me zou gebeuren!
Afgelopen week had ik een ingreep aan mijn knie. Na afloop voelde ik me niet lekker. De anesthesist sloot me weer aan op de hartmonitor. Mijn hart klopte met minder dan veertig slagen per minuut en ook mijn bloeddruk daalde. De arts en anesthesist reageerden adequaat. Een spuit Atropine, nog één met Epiferine. Deze hadden niet meteen het gewenste effect dus kwamen er nog twee spuiten achteraan om me weer stabiel te krijgen.
Enkele familieleden en vrienden waren erg geschrokken. Ze vroegen of ik mijn behandelverbod zou herzien. Eén van mijn beste vrienden vond me egoïstisch omdat ik in zijn ogen alleen aan mezelf denk als er iets gebeurt. De anesthesist vertelde me achteraf dat als ik gecrasht was, hij me toch gereanimeerd had om te kijken of ik snel bij kwam. Als hij getwijfeld had over hoe ik eruit zou komen, zou hij zijn gestopt. Het zou tegen zijn eed zijn geweest om me ‘zomaar’ dood te laten gaan.
De vraag of het egoïstisch is, heeft me bezig gehouden. Ik heb het geprobeerd met mijn gezin te bespreken. Maar probeer het maar eens uit te leggen aan een elf- en een achtjarige. Ergens hoop ik vooral, dat als ik ze ooit nodig heb, mijn kinderen me dan kunnen begrijpen. Zodat zij zich dan niet hoeven af te vragen of het egoïstisch was.
Marieke (beheerder)