Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
jolie
Ik hoor zo weinig over de psychische pijn. Ik zit veel alleen thuis , ik heb zo goed als geen sociaal leven meer.Ik word gek van het niets doen en wil ook niet accepteren dat ik ziek ben!
ik snap helemaal wat je bedoelt jolie…… ik heb er ook enorm veel last van. Zeker omdat ik in het najaar meer pijn heb en ik ook meer binnen zit.
ik probeer afleiding te zoeken en toch af en toe eens te gaan fietsen.
De acceptatie is er wel, maar het blijft moeilijk om dingen af te wegen. Ik heb een gezin met 2 puberdochters (12 en 13 jaar) en het is niet altijd makkelijk om nee te moeten zeggen. Na 8 jaar reuma is het iedere dat opnieuw afwegen wat je wel of niet moet doen die dag………
En de donkere dagen werken dan ook nog niet mee…………
sterkte !!
gr. sandra
Hoi,
ik heb eerder wel psychische begeleiding gehad maar de impact op mijn leven blijft ook groot.
Ik voel me niet altijd een goede partner en moeder en moet ook vaak aan vrienden vragen om maar wéér naar mij te komen. Gelukkig heb ik wel veel mensen in mijn omgeving en goede vrienden die dat begrijpen en die het ook snappen als ik afhaak. Ook op sexueel gebied is de reuma voor mij drama.
Ook voor mij is de winter een periode waarin ik het meer merk. Gelukkig “ontsnap” ik in december weer twee weekjes naar France naar mijn ouders. Daar kom ik voor de open haard heerlijk tot rust en is het niet erg om thuis te zitten ;-)
Ik werk trouwens wel maar de ziektewetperioden die er vaak en lang zijn zoals nu maken dat ik me altijd schuldig voel ten opzichte van mijn collega's en werkgever.
Groetjes Marieke (beheerder)
Alles wat er hier gezegd wordt herken ik… puber stiefdochter van 14 die vind dat ik lieg en niet ziek ben (ingefluisterd door haar moeder), afgekeurd en dus thuis zitten…. schuldig voelen tov collega's (maar ja nu ik ontslagen ben is dat wel ineens een stuk minder geworden)… huwelijksproblemen gehad door de veranderende rol (meer patient en verzorgende) en het zo ongeveer ontbreken van een seksleven (gaat nu gelukkig weer goed tussen ons)… steeds weer in die valkuil trappen en meer doen dan ik kan…. bang dat mijn medicatie niet werkt (er is niets anders meer beschikbaar,,,, wat dan?) me nutteloos voelen, waardeloos voelen.
Me afvragen of er nog meer is dan wachten op mijn dood? Ik ben 36. Dat is veel te jong om niets te doen. Vervreemden van je vriendinnen die WEL kinderen hebben (ik door mijn reuma niet, het stoppen met medicatie ging niet) en WEL werk en carriere hebben (ik had een waanzinnig goede baan, met uitzicht op veeeeel meer)
Kortom: Welkom bij de club der piekeraars ")
Ik kan me alleen maar bij Marieke en Aletta aansluiten. Kan er niets meer en niets minder van maken. Probeer leuke dingen zoveel mogelijk overdag te plannen, indien mogelijk. 's Avonds weggaan lukt mij ook niet meer. Als we met vrienden afspreken is dat voor lunches, brunches, high teas, tapas middag, etc. (allllssss ik me goed voel), en het moet dan ook weer niet te lang duren, want dat trek ik ook weer niet. Sterkte, maar je bent zeker niet alleen met dit gevoel!
Gr. Ingrid
Ook ik sluit me erbij aan. Alles moet gepland en dat is wel lastig. Ik kan moeilijk “nee” zeggen, maar dan ga je toch weer over je grenzen wat je vervolgens weer moet bezuren. Dat heb ik nu nog weer. Mijn dochter vroeg me of ik haar kon brengen en halen naar het personeelsfeest. Alleen als ik me goed voelde, want ze houd echt veel rekening met mij. Dus nee zeggen is dan weer zo lastig. Anders had mijn man het zeker gedaan, maar die heeft nachtdienst en is dus niet thuis. Betekent wel dat ik haar straks om kwart over 12 nog moet ophalen 10 kilometer verderop. Nu is autorijden al niet mijn grootste hobby (versleten enkel en slijmbeursontsteking in de heup maken het er niet prettiger op) en het is koud en de weg donker en erg slingerig (een dorpsgat is het). Zie er nu al tegenop, want morgen moet ik het bezuren. Dat weet ik nu al, maar ik heb het er wel voor over. Zo plan ik morgen dus zo weinig mogelijk. Wel een verjaardag van een nichtje, maar die weten mijn situatie en als ik na een uurtje vertrek weten ze dat ik het niet trek. Afbellen kan altijd nog. En dat afbellen gebeurt nog wel eens op minder goede dagen. Dat is zeker niet leuk, want het lijkt soms of alle plezierige dingen het je zo moeilijk maken! Dus keuzes maken en nog eens keuzes maken. Het is niet anders. Maar ik geniet dubbel en dwars als ik een leuke middag/avond heb gehad. Dat moet je vooral niet vergeten om psychisch overeind te blijven.
Ik las wel regelmatig rustpauzes in. ‘s Middags of ’s avonds (ligt eraan hoe ik me voel) ga ik altijd even naar bed.
Ik zou zeggen: Pluk de dag!
Groetjes Mir@nd@
Helaas ben ik het ook helemaal eens met bovenstaande allemaal.
Inderdaad problemen leuke dingen te blijven doen. Zelf ben ik ook nog super jong (in de 20) stond volop in het leven, deed leuke dingen, was onwijs veel aan het sporten, gaf sportles, ging lekker uit enz. En nu……..nu moet ik inderdaad overal over na denken, als ik vandaag dit doe, kan ik morgen niet dat. Als ik volgende week zus wil kan ik deze wee niet zo.
Het beroerde is dat je niet alleen met leuke dingen rekening moet houden, maar ook met alle ziekenhuis bezoeken, alle fysio bezoeken, enz. enz. enz. en dat zijn er bij mij nog al wat.
Wat er nu eigenlijk al weken op neer komt dat ik helemaal geen leuke dingen meer doe.
Toch probeer ik postief te blijven en te genieten van de kleine dingen, de mooie bloemen, onze dieren enz.
Zoek het in kleine dingen en ga dingen doen die niet zoveel energie kosten, tekenen, schilderen, puzzelen enz. iets waar je ook makkelijk bij weg kan stappen maar ook weer mee kunt beginnnen.
En kom je er echt helemaal niet meer uit, dan echt proberen met iemand te gaan praten!!!!
ook ik sluit me helemaal aan wat hier boven gezegt is.
ik ben in de 20 en sporte veel en gaf zlef sportles maar dat kon ik van de een op de andere dag niet meer.
's avonds iets afspreken gaat niet meer daar ben ik te moe voor ook al heb ik overdag geslapen hoe gewoon niet langer dan half negen vol. veel van mijn vrienden ben ik kwijt geraakt omdat ze mij een aansteller vinden(buiten reuma heb ik ook nog ptss en een depressie) ben afgekeurd en heb school niet eens af kunnen maken gewoon weg omdat het te vermoeiend was. heb daarna wel nog deeltijd school gedaan maar helaas mijn diplomma niet gehaald. ik vind het ontzettend moeilijk om op dagen als ik veel pijn heb iets te onder nemen en huil dan ook vaak. krijg hier gelukkig wel begeleiding in van een psycholoog.
