Hoi Yvon,
Zoals je al hebt kunnen lezen hebben de meesten van ons hier last van. Je voelt je er niet meer bij horen, afgewezen, een blok aan het been etc. etc. Ikzelf heb daar erg mee geworsteld, en soms nog, maar op een keer heb ik mijzelf eens toegesproken.Jaja, soms luister ik naar mijzelf…het is zoals het is, en het is niet leuk maar het is nu eenmaal zo. Het steeds in verzet te zijn met jezelf kost zoveel energie en die moet je gebruiken voor zinnerige zaken. Niet dat ik altijd ala Halleluja door het leven ga, maar ik probeer het wel. En ik vraag tegenwoordig maar de dingen( voor de ander ook wel prettig) die ik niet kan, ga soms bewust over mijn grenzen, nou dan de volgende dag maar bezuren, het zij zo. Het klinkt alsof ik er helemaal klaar mee ben, zo is het niet, maar de “dalen”worden minder diep. En die anderen, die kunnen het niet snappen tot ze het zelf hebben en ervaren. Ik verwacht gewoon niets meer van ze(behalve dan bv mijn man) dan word je ook niet gekwetst.Ik heb alleen maar mensen om mij heen verzameld die er toe doen.
Wens je heel veel sterkte toe.
christine