Burn-out

Yvon

10-09-2010 00:54

Hallo, mede(lijders)
Ik heb sinds 3 jaar reuma, kwam opzetten als kakken,agressief en heel actief, van de ene op de andere dag kon ik niet normaal lopen.
Om een lang verhaal kort te maken, ik had best wel een heftige functie, 36 uur per week.Oke, een plan de campagne gemaakt met de reumatoloog.
De nodige medicijnen gespoten, MTX en Enbrel, diclofunac en foliumzuur,maar op een gegeven moment was het geestelijke lijntje gebroken!! Ik had wel te maken de afgelopen 3 jaar met erge vermoeidheid, maar dapper genegeerd, ik KON het allemaal wel!! Opgegroeid in de 60-er jaren in een gezin van 11 kinderen, dus,: niet zeuren maar poetsen!!! was het motto.
Op een gegeven moment besefte ik dat ik dag en nacht bezig was met mijn werk, eigenlijk kon ik het niet meer aan, maar onderkende dit. Ik wilde niet op vakantie, want ik kwam daar ook niet tot rust als in je vakantie nog steeds aan je werk moet denken.Ik kon ook om de onbenulligste dingen huilen, op de raarste momenten.Echt niks voor mij!!!
Iedere nacht werd ik rond 3 uur wakker en was weer met mijn werk bezig, notitie-briefjes op het nachtkastje!!!
Heb mijn ziekte onderkend !!! Pluk ik nu de vruchten van, ik wilde er niks van weten!!! Beetje medicijnen, dan lukt het allemaal wel… nee dus!!!
Ik zit nu sinds een maand thuis met een soort van burn-out ( rotwoord! hoort niet bij mij, dacht ik )
Ik ga een reintergatieproject in, ik heb een DIJK van een bedrijfsarts,staat volledig achter me, maar waar ik zo`n moeite mee heb is, reuma is een lijfelijke ziekte, ik heb er nu een
“ geestelijke ” ziekte aan overgehouden.
Ik had graag gewild, dat mensen die met reuma te maken krijgen en die nog volop in het werkproces zitten, gewaarschuwd worden dat het onomkeerbaar is, dat het niet met een pilletje wel overgaat.
Dat DUIDELIJK wordt dat het de rest van je leven bij je hoort, dat je, als er eenmaal reuma is geconstateerd, er geestelijk ook een gigantische inpact plaats gaat vinden.
In mijn geval gaat het over een gevoel van Falen, ik kan niet meer meedraaien in de werkwereld, de baan waar ik zo voor heb gevochten, verdiend,vervolgens gekregen, en door die kl.. reuma na 3 jaar weer moet laten gaan!!!!
Dit wilde ikeven kwijt……
Pepe

10-09-2010 08:51

Heel herkenbaar…sterkte.
Jopie1982

10-09-2010 09:29

Heee Yvon,
Dat gevoel van falen ken ik absoluut. Maar ik wil je ook laten weten dat het absoluut NIET waar is.
Reuma is een ziekte waar je niets aan kunt doen en dat jouw hoofd nu even zegt genoeg is genoeg is ook iets waar je niet zo snel wat aan kunt doen. Dat gebeurd gewoon.
Je lichaam heeft zich waarschijnlijk heel vaak proberen aan te geven meissie het is even klaar, genoeg, je moet rusten, je moet wat gas terug nemen. Tja…..en als je dan blijft door denderen dan gaan er andere dingen mis.
Zelfde geldt voor mij hoor, ik zit nu met mijn pootje in het gips, ook alleen maar omdat ik door bleef gaan en signalen negeerde en tja….dan moet je het blijkbaar op de harde manier leren.
Maar please wees lief voor jezelf, aan de reuma heb je al genoeg.
En top dat de bedrijfsarts zo achter je staat dat is helemaal goed. Doe het op jouw manier, op jouw tempo en ga der voor.
Probeer de bloemen in de tuin te zien en de beestjes in de wei.
Sterkte!!!! Beetje lullig om mee te eindigen, maar ik weet zeker dat het voor jou ook goed gaat komen.
Marieke (Beheerder)

10-09-2010 12:24

Hoi,
ik heb me vandaag weer eens ziek gemeld omdat ik het geestelijk niet meer trek. Ik worstel met hetzelfde dilemma want als ik me ziek meld voel ik me “schuldig” waardoor ik het niet kan loslaten. Heb tot 12 uur in bed gelegen en ben nu stiekum al weer met mijn laptop op schoot aan het werk vanuit huis. Of dat verstandig is weet ik niet, het leidt af en ik voel me toch ietsie beter. De druk van opstoten en aanvallen reuma op je gezin en gemoedstoestand kan enorm groot zijn. Ook ik wordt vaak wakker van reuma, pijn of werk waardoor ik oververmoeid raak. Mijn werk is een van de belangrijkste dingen in mijn leven op mijn gezin na. Het maakt me normaal, geen patient, wel collega. Ik heb gelukkig een superwerkgever die het begrijpt die voor me klaar staat, die naar me luistert en me regelmatig mn bed in schopt ;-) . Hij weet dat ik daarna weer langer door kan de volgende dag. Belasten gebeurd in overleg en ik kan bijna komen en gaan zo als ik wil. Ik voel me gewaardeerd hierdoor en het is goed voor mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde. Vorige week vertelde ik mijn baas dat ik onderzocht wordt op MS, hij was er erg van onder de indruk. Toen zei hij: “ik zou willen dat ik wat voor je kon doen maar ik kan alleen maar luisteren”. Hij moest eens weten hoe waardevol en belangrijk dat luisterende oor is als persoon en werknemer!
Ik wens je heel veel sterkte toe, geef eraan toe!
Groetjes Marieke (Beheerder)
ikke26

10-09-2010 13:49

Veel sterkte Yvon!
En ook voor jou Marieke veel sterkte!!
Een dikke virtuele knuffel ikke
Joke (moderator)

10-09-2010 13:50

Lieve Yvon,
Ik voel zo met je mee het is i.d.d een kl… ziekte.
En je moet er mee leren leven of je wilt of niet.
Je kan niet anders je staat machteloos je moet het
maar aanvaarden.
Ook ik heb in het zelfde schuitje gezeten en m'n werk
moeten opgeven……..een jaar en misschien nog wel
langer van slag geweest
……….Maar wat moet je zo doorgaan nee dat was voor
mij echt geen optie meer.
En nu jaren later heb ik er vrede mee…….in zo verre het
kan niet anders maar er moet dan ook niemand tegen me
zeggen JIJ HEBT NIETS TE KLAGEN JE ZIT LEKKER THUIS.
want dan knapt echt de bom.
Bepalen hun of ik lekker thuis zit …………dacht het niet dat
bepaald niemand ……jammer genoeg ALLEEN DIE KL…. ZIEKTE.
Lieverd ik wens je heel veel sterkte…….geniet morgen van de mooie
dag die komen gaat lekker in het zonnetje zitten.
gr Joke (moderator)
Pepe

10-09-2010 19:15

Ze komen er nog wel een keer achter, als ze zelf wat hebben…
aletta

11-09-2010 09:38

hier nog eentje in hetzelfde schuitje. Academische baan, hard voor gevochten ondanks dat ik al reuma had. Iedereen altijd van WOW dat je dat kan met je ziekte. Ja ikke wel, ga gewoon door. 50/60/70 uur per week gewerkt met reuma, lang leve de Enbrel die dat mogelijk maakte.
En 2 jaar geleden dus keihard ingestort met een burnout. Heb heel diep gezeten en wilde zelfs een tijdje liever dood.
Nu gedeeltelijk afgekeurd, heb het daar heel erg moeilijk mee. Ik de carrierevrouw thuis achter de geraniums. Weet me geen raad met mijn tijd. Druk van de werkgever om toch steeds wat meer te doen. Druk van mezelf om toch nog een soort van carriere te hebben. Problemen in mijn huwelijk doordat manlief vind dat ik teveel veranderd ben. Mijn stiefdochter verwijt me dat ik mezelf aanstel en verzin reuma te hebben (heb het 13 jaar alweer). Mijn salaris dat meer dan gehalveerd is ondanks de WIA uitkering. We kunnen niet meer wat we deden, moeten bezuinigen op alles. Ik hoor er niet meer bij
ingrid37

11-09-2010 13:28

Oh wat herkenbaar. Ook hier eentje die een goede baan had. Sinds 1994 AP en tot 2003 fulltime gewerkt. In 2003 explodeerde mijn lichaam ahw van de reuma ontstekingen. En maar doorgaan….. iedere dag 40 km heen en 40 km terug in de auto. Bij het werk aangekomen had ik mijn energie eigenlijk al verbruikt voor de werkdag die nog moest beginnen. Ik woog in die tijd nog maar 49 kg. Totdat je inderdaad met de feiten word geconfronteerd en je bed niet meer uit kan. Ben een half jaar thuis geweest en begonnen met Remicade. Alleen het 1e infuus hielp en daarna niet meer. Daarna alle andere biologicals gehad en niets hielp en ik voelde me constant ziek. Inmiddels werd ik gedeeltelijk afgekeurd. Tot begin 2007 heb ik 3x 5,5 uur in de week gewerkt met aangepaste werktijden. In februari 2007 ging ook dat niet meer en heb ik nog een tijdje de personeelsadmin. + facturatie thuis gedaan met online verbinding naar het werk. Het werk werd steeds minder, want het bedrijf had inmiddels andere oplossingen gevonden ;-)) en weet je? Ik vond het niet eens erg meer. Er kwam een soort van rust over me want ik hoefde niet meer te presteren. Iets wat me toch steeds moeilijker afging, omdat ik me ontzettend slecht kon concentreren door de pijn en medicatie en dus ook oververmoeid was. In datzelfde jaar ben ik volledig afgekeurd. Eigenlijk mede door mijn reumatoloog en de arts van het UWV. Nee niet door mezelf: want ik wilde er niet aan toegeven. Toen ik eenmaal de brief van het UWV in huis had dat ik 100% was afgekeurd heb ik vreselijk zitten janken, want er was gewoon al een hoofdstuk in mijn leven op 42 jarige leeftijd afgesloten. Toen ik eenmaal wat aan het idee gewend was en toe kon geven aan mijn arbeidsloze bestaan, zonder dat ik me groot hoefde te houden naar collega's, ben ik op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. Ook dit heb ik een paar jaar gedaan bij een activiteitencentrum. 2 uurtjes in de week mensen met een niet aangeboren hersenletsel wegwijs maken op de computer. Nu is het 2010 en ook dat lukt me momenteel niet meer….. Ik hoop maar weer op betere tijden…. Yvon, het is goed dat je het van je afschrijft (doe ik zelf te weinig ;-))), maar probeer het alsjeblieft (al is het maar een beetje) te accepteren. Het vreet zoveel energie van je en die energie kan je nu veel beter gebruiken voor je lichaam. Ik wens je heel veel sterkte!
Andie

11-09-2010 13:56

Je ziet jouw verhaal is helaas heel herkenbaar en ook ik heb een redelijk soortgelijk proces moeten doorlopen voordat ik uiteindelijk “afgekeurd” (bah, rotwoord) met 35 jaar thuis kwam te zitten. Al m'n opleidingen voor niks gedaan, weg werk en collega's, hallo isolement en totale verveling. Nu bijna een jaar later, wel weer iets van een dagritme en wat vrijwilligerswerk opgepakt, maar dit is absoluut niet hoe ik het zou willen, maar ik moet toegeven hoe het ging toen ik nog wél werkte, dat zou ik ook niet meer willen, want ik ben in een paar jaar tijd wel 20 jaar ouder geworden denk ik wel eens. Ik ben het met je eens dat de psychologische gevolgen van reuma maar matig erkend worden door reumatologen, en er op voorbereid word je al helemaal niet, dat mag je allemaal zelf ondervinden - wat soms veel onnodig verdriet met zich meebrengt, vooral voor diegenen die de ziekte ontkennen en met oogkleppen op hun grenzen over blijven gaan, om maar te blijven functioneren zoals ze deden toen ze nog gezond waren. Ik heb zelf hulp gezocht bij een psycholoog om me te helpen in het acceptatieproces en daar heb ik veel aan gehad, misschien ook iets voor jou om te overwegen.

Burn-out

Yvon

Pepe

Jopie1982

Marieke (Beheerder)

ikke26

Joke (moderator)

Pepe

aletta

ingrid37

Andie