Ook ik ben erg geschrokken van het voornemen van minister Klink. Ik heb hem een brief geschreven. Ik hoop dat jullie ook van je laten horen.
De minister van Volksgezondheid,
Welzijn en Sport
dr. A. Klink
Postbus 20350
2500 EJ Den Haag
Den Haag, 9 augustus 2010
Betreft: bekostiging TNF-alfaremmers
Geachte minister,
Sinds drie jaar gebruik ik de TNF-alfaremmer Humira tegen de ziekte van Bechterev. De tien jaren totdat ik dit middel kreeg voorgeschreven, wens ik niemand toe. De pijn nam geleidelijk steeds meer toe, zowel in hevigheid als qua duur. Uiteindelijk kon ik nauwelijks meer bewegen, was elke nacht een gevecht en kon ik maatschappelijk en sociaal vrijwel niet meer functioneren. Ontstekingsremmers hielpen aanvankelijk wel een beetje, maar hadden uiteindelijk nog maar weinig effect.
Vanaf het moment dat ik Humira voorgeschreven kreeg veranderde mijn leven totaal. Het middel sloeg geweldig aan. De pijn is volledig verdwenen, ik kan weer heel behoorlijk bewegen en ik doe weer mee, op mijn werk en in mijn omgeving.
Toen ik in de Volkskrant van 6 augustus j.l. het artikel met de kop “Reumapatiënt dreigt weer in rolstoel te belanden” las, brak het angstzweet me uit, zoals u hopelijk kunt invoelen.
Nader speurwerk leerde dat het artikel gebaseerd was op een brief die u op 14 juli aan de Eerste en Tweede Kamer heeft verstuurd (uw kenmerk: GMT-VDG 3012901). Deze brief blijkt een stuk genuanceerder te zijn dan het artikel in de Volkskrant deed vermoeden. Maar de brief roept ook vragen op.
U schrijft dat de vijf TNF-alfaremmers die momenteel op de markt beschikbaar zijn “in het gros van de gevallen onderling uitwisselbaar zijn”. U erkent daarmee dat de middelen niet in alle gevallen uitwisselbaar zijn. Dat wist ik al van mijn reumatoloog en van medepatiënten.
Aan het einde van uw brief zegt u dat voor u “voorop (staat) dat patiënten geen hinder mogen ondervinden van deze verschuiving in de financiering en bekostiging.”
Als ik dit combineer zou ik er dus op mogen kunnen rekenen dat als een andere TNF-alfaremmer dan ik nu gebruik goedkoper is dan Humira, en als deze minder werkt bij mij dan Humira, ik nog steeds Humira voorgeschreven kan krijgen. Kunt u dit bevestigen?
Uiteraard heb ik er geen enkel probleem mee om van middel te veranderen, als dit goedkoper is, maar wel dezelfde werking heeft.
Mijn tweede vraag betreft de relatie tussen de budgettaire situatie bij ziekenhuizen en de continuïteit van de aflevering van de TNF-alfaremmers.
U gaat er van uit dat de ziekenhuizen doelmatiger kunnen inkopen en daarmee geld kunnen besparen. De verwachte besparing boekt u reeds in. Of de besparing zich feitelijk zal voordoen moet echter nog afgewacht worden. U schrijft dat u het “vanzelfsprekend van belang (acht) dat patiënten…van deze bekostigingsmaatregel geen hinder ondervinden.”
Kunt u bevestigen dat als de budgetten van mijn ziekenhuis toch ontoereikend blijken te zijn dit geen gevolgen heeft voor de levering van mijn medicijn?
Ik hoop en verwacht een helder antwoord op deze twee vragen te krijgen.
Een afschrift van deze brief heb ik aan de Eerste Kamer en aan de Vaste commissie voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport van de Tweede Kamer, alsmede aan de Reuma Patiëntenbond gezonden.
Met vriendelijke groet,