Reuma vaak oorzaak relatiebreuk (België)
Een kwart van de gescheiden vrouwen met reuma erkent dat de aandoening een
oorzaak is voor het op de klippen lopen van hun relatie. Dat blijkt uit een internet-
peiling bij 2.000 vrouwen met reuma, twee alleenstaande vrouwen op vijf beginnen
zelfs geen relatie wegens de ziekte.
Lees verder: http://knack.rnews.be/nl/actualiteit/nieuws/belgie/reuma-vaak-oorzaak-relatiebreuk/article-1194774122180.htm
bij de diagnose gooide mijn vriendje mij eruit omdat hij een toekomst met een gehandicapte niet zag zitten (we waren 23 en kenden elkaar 7 jaar en waren bezig met een kindje). Kreeg 3 dagen van hem om mijn boeljte te pakken maar heb mijn kleding in een koffer gegooid en ben maar gelijk weggegaan. De volgende dag zaten er andere sloten op de deur.,….
Nu ben ik heel wat jaren verder en wijzer ( ahum 35 dus). Ben inmiddels 6 jaar getrouwd met iemand die anders over reuma denkt. Maar ons huwelijk staat nu op springen. Niet door de reuma op zich, wel door alles wat er om heen hangt en bijkomt. Afgekeurd worden, financiele problemen, seksuele problemen, te moe zijn voor alles, de laatste 3 jaar zo ongeveer 3x per maand ziekenhuis in en uit, operaties. Problemen met mijn stiefdochter(zijn dochter) omdat ze niet gelooft dat ik ziek en en denk dat ik haar vader gebruikt (want de ene dag kan “ ze” alles papa, en de andere dag niet, dat liegt ze dan dus papa, denk eens na en laat je niet meer gebruiken papa. dit is slechts de tekst van 1 smsje, ze stuurt zulke iedere dag meerdere keren zucht) DUs als we uit elkaar gaan denk ik wel dat uiteindelijk mijn ziekte allesbepalend is geweest
Het is wel duidelijk dat je stiefdochter haar vader “bewerkt”, Aletta. Als je man pal achter je staat zou hij eens een heel goed gesprek met zijn dochter moeten hebben over jouw ziekte en de gevolgen. Jouw stiefdochter drijft jullie uit elkaar zoals ze nu bezig is en haar vader laat het allemaal gebeuren? Als je je relatie wilt redden, zal er eens goed gepraat moeten worden. Neem je stiefdochter eens mee naar de ziekenhuisbezoeken, zodat ze eens kan aanhoren wat het is om reuma te hebben in plaats van zo bot te reageren. Misschien dat dit haar doet inzien hoe verkeerd ze oordeelt en bezig is!
Ik vind dit best triest en ik wens je nog veel sterkte en succes.
Mir@nd@
ze is heel vaak meegeweest naar het ziekenhuis en heeft zelfs een spreekbeurt over reuma gehouden in haar klas. Ze ligt momenteel vooral met zichzelf overhoop en schopt het meeste tegen mij. Niet makkelijk hoor (over mijjn ziekte is niet het enige, ze loopt heel veel weg en spijbelt op school etc). EN het blijft natuurlijk niet uit te leggen dat je de ene dag meer energie hebt dan de andere dag. Ik snap haar daar dan ook wel een beetje in, maar dan nog heeft ze dat niet zo te zeggen, en zeker niet achter mij om in een smsje naar haar vader te sturen he. Mijn man staat hierin wel volkomen achter me , en we hebben ook lange en serieuze gesprekken met mijn stiefdochter hierover gehad. Ze blijft bij haar standpunt staan dus ze komt momenteel ook niet meer bij ons langs. Ze weet dat ze welkom is, maar ze wil zelf niet komen.
Wat jammer dat ze zo moeilijk te bereiken is. Misschien is het nog het beste haar gedrag een tijd te negeren. Ook voor jezelf is het beter omdat je je anders hier toch over op gaat winden. Dat is voor je gezondheid ook niet goed. Wel fijn dat je man achter je blijft staan. Dat is toch al een hoop waard!
Misschien dat je stiefdochter over een tijdje wel bijtrekt en gaat inzien waar ze mee bezig is. Wel eens aan gedacht om professionele hulp te zoeken?
Deze situatie kan echt funest zijn voor je relatie en als je het allebei wilt redden, zou ik hier toch serieus over nadenken. Succes!
Groetjes Mir@nd@
Dwing je man niet om partij te kiezen tussen jou en z'n dochter,
want dan zou je nog wel eens het onderspit kunnen delven.
Ik denk dat Miranda gelijk heeft en dat je deze strijd op dit moment
niet te veel ‘aandacht’ moet geven. Geef elkaar ruimte en vermijdt
situaties die kunnen escaleren.
En als je behoefte hebt om te praten over deze situatie, ga dan
naar een maatschappelijk werker, daar heb ik ook veel baat bij
gehad in het verleden….
Paul (moderator)
Er is meer aan de hand met onze (stief)dochter. Momenteel is ze gedwongen opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze is 13. Er is al tijden hulp bij, maatschappelijk werk, psycholoog, jeugdzorg etc.. Ze woont niet bij ons maar bij haar moeder, die helaas liever gaat stappen en op vakantie gaat met haar nieuwe liefde dan te zorgen voor haar eigen kind. Dit is het tweede kind van die moeder al die totaal ontspoort (oudere halfzus is op haar 11e uit huis geplaatst en is nu 19).
Mijn man en ik kennen elkaar nu 7 jaar. In die tijd heb ik haar zien veranderen van heel lief meisje naar een “ puber from hell”. Drugs, drank en mannen, in wisselende volgordes. Maar als vader en stiefmoeder mag en kan je niets in dit overgereguleerde landje (ben zelf jurist, ken de wegen). Je hebt niets te vertellen ook al is er co-ouderschap… de moeder bepaald!
Maar mijn grens ligt dus bij de opmerkingen die ze over mijn ziekte maakt. Dat pik ik dus echt niet. Ook niet als je alle andere factoren (zoals een enigzins overspannen en depressief kind etc) in ogenschouw neemt.Ik heb ook mijn grenzen. En die zijn bereikt.
lieve aletta,
je schrijft dat je huwelijk op springen staat.
wil je elkaar allebei eigenlijk niet kwijt maar nemen de frustraties over je beperkingen van beide kanten toe, zoek dan alsjeblieft hulp bij een psycholoog voor systeemtherapie.
we hebben hier ook voor gekozen en het heeft ons van beide kanten meer begrip gegeven voor elkaars situatie. je had een ander toekomstbeeld voor ogen. maar je moet verder met je onmogelijkheden.
en denk op dit moment even meer aan jezelf en je partner. bij systeemtherapie kan ook de situatie eromheen (zoals je stiefdochter) betrokken worden
heel veel sterkte meid en kop op, ga ervoor als het je het waard is. laat de reuma je niet nog meer afpakken.
hartelijke groet, anniek
Hoi,
Ik vind het in het algemeen vreselijk als mensen iets tegen je gebruiken waar je zelf niet aan kunt doen! Er is ook bij mij een relatie kapot gegaan aan mijn, toen nog aanstaande diagnose. Hij heeft het nooit uitgesproken maar de dag voor dat ik de diagnose kreeg, die ik op ja hoe kan het ook anders valentijnsdag kreeg, heeft hij besloten dat hij het niet meer zo zag zitten, zonder een duidelijke reden, toen hij wist wat er aan de hand was heeft hij eigenlijk nooit meer wat van zich laten horen. Nu heb ik al weer twee jaar een relatie met mijn huidige vriend en hij heeft mij leren kennen toen ik de diagnose al had. HIj heeft het zonder wat dan ook geaccepteerd en hij gaat er, voor iemand die niet weet hoe het voelt, er echt fantastisch mee om. Hij zet zich in op alle gebieden om mij het zo makkelijk mogelijk te maken, hij relativeert situaties als ik het even niet kan en zelfs met zijn/mijn (stief) kindjes (we hebben er drie en ze zijn echt fantastisch), is hij heel oppassend dat ze niet te veel op me klimmen en te veel van lichamelijks van mij eisen, ook ik ben afgekeurd (ben nu 29) en heb een klein inkomen, ook dit heeft mijn vriend zonder morren geaccepteerd en houd van mij om wie ik ben en ik hoop uit de grond van mijn hart dat iedereen dat mag ervaren. Soms lees ik wel eens opmerkingen, voornamelijk van dames, die zeggen dat wij blij mogen zijn dat dat onze partners bij ons blijven. Ik denk niet dat wij (chronischzieken en mensen met een beperking) ons zo in de slachtofferol hoeven te laten duwen. Het is echt heel erg als een relatie kapot gaat aan reuma, maar dat zegt meer over de ander dan over ons. Wij hebben hier niet voor gekozen en als dit het ergste is wat er in je in je relatie tegen komt mag je in je handen knijpen. Als iemand anders dat niet zo ziet of besluit dat dit het ergste is in zijn of haar leven (terwijl hij of zij niet direct met de ziekte hoeft om te gaan) dan god verhoede dat er iets nog ergers zou gebeuren.
Ik hoop echt dat mensen leren meer begrip op te brengen voor dingen die zij niet zien. Ik ben zelf ook tegen voor oordelen aan gelopen en mensen die je afkraken omdat je ziek bent en dat kleineert je. En dat je al genoeg kracht nodig heb om de dag door te komen.
Heel veel liefs
Sabine
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's