mee gehad. En dan te bedenken dat ik pas sinds een jaar wet dat ik RA heb. Ik geloof dat ik echt even helemaal in een acceptatie dip zit. Normaal gesproken gooi ik de humor wel in de strijd maar ik moet echt even heel diep zoeken om dat te kunnen vinden. Het weer word weer mooier en de pijn slaat weer toe. Leve de zon. Bij de apotheek hebben ze de dip van mij vernomen. Ben gierend uit mijn slof geschoten toen ik voor de derde keer andere MTX spuiten kreeg. Kan verdikkeme ne helemaal de dopjes er niet meer af krijgen. Volgens de apotheek moeten ze me dit geven omdat het van hogerhand op is gelegd om de goedkoopste medicatie te geven. Oke dat kan ik nog snappen maar wat ik dus niet snap is dat wij het maar te doen hebben. Wij zijn verdrie toch de mensen die het moeten gebruiken en al helemaal niet voor de lol. Mag er dan ook eens aan ons gevraagd worden wat voor ons het gemakkelijkste is? Ze hoeven ons echt niet te vertellen dat onze medicatie duur is dat weten we maar al te goed.
Verder ben ik druk aan het solliciteren maar na de 51ste keer een afwijzing ( nou ja afwijzing je hoort gewoon niks meer ) te hebben gekregen zakt de moed me echt in de schoenen. De 51ste gaf me na 50 keer niks gehoord te hebben een telefoontje dat ik het niet was geworden. Op mijn vraag waarom niet kreeg ik als antwoord dat mijn handen er zo vies uit zagen. Totaal overdonderd kwakte ik de telefoon neer en heb een enorme jankbui gehad. Kan ik het verdorie helpen dat en stresseczeem heb? Volgens de dermatoloog komt dat omdat mijn huid enorm reageert op pijn in mijn lijf.
Achteraf snap ik heus wel dat het geen fraai gezicht is , zeker niet in een winkel.
Ik stort me nu maar op het vrijwilligers werk. Daar werk ik wel in een winkel en in de bediening. Daar vinden ze het geen probleem. Het is jammer dat het zo moet want we zouden er een paar centen bij, goed kunnen gebruiken. Bij het “Arbeidsbureau” ben ik als “onbemiddelbaar” neergezet. GRRRRRR. Heb me jaren uitgeslooft op onze boerderij maar ja dat geldt niet als een arbeidsverleden.
Ach ik zou nog wel even door kunnen gaan maar ik weet ook wel dat het niks aan de situatie veranderd. Zal eerst maar weer eens proberen of ik ergens ver weg verstopt de “humor” weer kan vinden, dat maakt het al een stuk gemakkelijker.
Vanavond maar weer eens proberen of ik de weg naar de sportschool nog weet want ook daar heb ik me al een hele tijd niet laten zien. Gewoon geen zin!
Zo eerst maar even een wandeling gaan maken met mijn mini teckel Jerry. Wie weet vind ie met zijn supersnuffel neus wel een stukje van mijn humor terug.
Ik ga echt niet “sorry” zeggen omdat ik nu even flink zit te mekkeren al hoop ik wel dat anderen door mijn gemekker niet in een dip raken.
groetjes Marja