Mijn ervaring is dat een keuringsarts allerlei vragen stelt over wat je wel en niet kunt in een bepaalde tijd.
De vragen vond ik erg suggestief en voor velerlei uitleg vatbaar, dat maakte het beantwoorden erg lastig.
Bijvoorbeeld vroeg hij mij hoe vaak ik in één minuut mijn arm op kon beuren…tja één minuut lukt nog wel een aantal malen, maar hoe lang hou je dit vol?
Wat gebeurt er na vier uur of na acht uur en de dag(-en) erna? Wat is het effect op langere termijn?
Hoe dan ook, ik werd destijds voor 11 % afgekeurd, dat is minder dan 15 %, dus werd ik gezond verklaard, hoewel ik stierf van de pijn.
Ik heb achteraf dus te mooi alles voorgesteld, want ik gaf mijn voorstelling van zaken, maar hoe wordt het geinterpreteerd en wat wordt er opgeschreven?
Dat weet je allemaal niet; later krijg je een gesprek met iemand anders, een arbeidsdeskundige die met het resutaat een aantal functies moet gaan bedenken.
Je kunt die arts van toen niet aanspreken over het resutaat van het gesprek en dat ik erg vervelend, dat vond de arbeidsdeskundige ook, maar die kon niets meer doen.
Ik heb bezwaar aangetekend, want wasmachineverkoper paste totaal niet bij mijn klachten, interesses en opleidingsniveau.
Het gaat er enkel om wát je kunt, niet om wat je wilt, daar wordt niet naar gekeken. Het zijn enkel voorbeelden om aan te geven dat er wel degelijk werk is in jouw inkomensgroep. Goed, landmeetassistent zag ik ook niet zitten, want dat zijn meestal studenten die voor landmeter studeren en de hele dag in de kou en regen staan was ook niet mijn doel. Ik was 23 jaar brood- en banketbakker geweest, dat is toch even iets anders, niet onmogelijk, maar de kans dat je zoiets vindt is wel eel erg klein. Er waren nog enkel functies die ik zo niet meer weet, maar ik kon alles weerleggen en tot mijn stomme verbazing werd ik 100 % afgekeurd! Ja, en wat dan? Nou, in diezelfde week dat de beschikking op de deurmat viel, had ik mijn eerste contract al weer binnen, als beheerder in een asielzoekerscentrum. Ik ging vier dagen op, vier dagen af werken en dat was heel vreemd in het begin, maar na verloop van tijd werd het mijn tweede thuis.
Ik was een soort vader van 80 asielzoekers en heb er 1,5 jaar met veel plezier gewerkt, daarna ben ik de beveiliging ingegaan en kwam op ‘echte’ AZC's te werken. Na een reorganisatie stond ik weer op straat en heb op een object gezeten, achter de camera. Toen bewaakte ik PC's in plaats van mensen, erg geestdodend, toch drie jaar volgehouden, tot ik weer eruit vloog na inkrimping.
Nu werk ik als nachtportier, met veel plezier.
De pijn is zeker niet minder worden in de loop van die15 jaar alweer, maar ik heb wel vele nieuwe ervaringen gehad die niemand me meer afpakt.
Het UWV heb ik niets aan gehad. Omdat ik mijn eigen koers bepaalde, streek ik hen altijd tegen de haren in en paste ik niet in hun regeltjes.
Nadeel is dat je wellicht op die manier misschien geld of hulp laat liggen, maar veel word je achteraf pas goed duidelijk.
Erg duidelijk zijn ze niet altijd in passende hulp te bieden.
Individueel kun je de ambtenaren vaak goed hebben, maar de brieven zijn een crime. Op het laatst voel je je net een jurist met ordners vol onleesbare brieven.
Het enige dat ik wilde was werken, maar soms kreeg ik het gevoel dat ik wel iets héél vreemds vroeg.
Aangezien ik al snel wist dat ik artrose had -toen ik nog een baan had- kreeg ik geen hulp, ik had immers nog werk!
Ik moest eerst maar eens een jaar in de ziektewet gaan en dan nog eens terugkomen, terwijl er speciaal mensen voor reintegratie waren!
Inmiddels ben ik alweer veel langer dan 5 jaar aan het werk, dus van oude WAO-rechten is geen sprake mee, ook al staat dat zwart op wit!
Dat hadden ze destijds niet verteld, je komt nu ‘gewoon’ in de WIA-keuring, de sterk afgeslankte vorm van de WAO.
Nou ja, uiteindelijk ben ik wellicht beter af zonder hen, al voelt het erg onrechtvaardig. (net als die lijst van Borst, weet je nog…?)
Oeps… je vroeg hoe de keuring in zijn werk ging, o ja, er is ook nog een fysieke keuring, maar dat spreekt vanzelf.
En de antwoordbrieven duren altijd eeuwen. Probeer maar niet te bellen, want dat gaat vrijwel nooit lukken.
Er zijn best goeie ambtenaren bij, die me ook wel geholpen hebben, maar dat was altijd om de rotzooi van hun collega's op te ruimen.
Ze laten je ijskoud maanden! zonder geld zitten, tot je bijna kapot gaat. Maar oké, dat vergeet je weer… Onthoud alleen de Gouden Uren, anders word je gek.
En geluk maak je zelf, in heel kleine dingen.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
