Hallo, ik heb al 12 jaar last van mijn onderrug en bekken, waarschijnlijk ontstaan na de bevalling van mijn jongste kind.
Toen voelde ik tijdens de bevalling iets knappen, alsof er iets verschoof, wat niet normaal was.
Dit is nooit serieus genomen toendertijd!
Maar ik bleef klachten houden en pijn lijden.
Ik werd jaren lang van het kastje naar de muur gestuurd en weer terug, tot ik er gek van werd.
Uiteindelijk kon ik niet meer werken en mijn huishouden doen was een ramp, alles in stukjes van 10 tot 15 min en dan weer even “pauzeren” bijkomen. Continu wisselen tussen iets staans of iets zittends doen.
Iets waarbij ik de rug moest belasten door stofzuigen, dweilen enz dan moest dit ook in fases, eerst de gang dweilen en dan effe wat anders doen en dan na een uurtje een stukje van de woonkamer dan weer effe iets anders en dan weer na een uurtje de andere helft van de woonkamer en zo de rest van het huis enz… zo was ik dus een hele dag bezig met dweilen..!!!!
Ik kreeg te horen dat mijn man maar meer mee moest helpen in het huishouden, maarja die had ook zijn baan en daarnaast nog een zware studie aan de hogeschool en die hielp al zo veel hij kon mee.
Naar zeuren voor foto's en een doorverwijzing naar een specialist werd niet geluisterd, ik zat in een negatieve spiraal, kreeg ik te horen en ik moest deze maar gaan doorbreken door aftevallen en te gaan sporten/bewegen.
Maar dat is makkelijk “lullen” (sorry voor mijn taalgebruik) maar ik werd er steeds kwader om, dat ik niet serieus werd genomen.
Toch ben ik blijven volhouden en blijven aandringen bij de huisartsen en uiteindelijk na ruim 12 jaar ben ik doorverwezen naar een sport/revalidatie fysiotherapeut, een dietiste en de pijnpoli en liep ik met 3 verwijzingen in een keer naar buiten.
Bij de fysio ben ik inmiddels al 5 maanden proberen mijn rug en buikspieren te verstevigen zodat die meer kunnen opvangen in mijn rug en probeer ik wat aan mijn conditie en gewicht te doen door de fysio, maar ook in samenwerking met een dietiste.
Maar dit zet tot nu toe niet echt zoden aan de dijk en word ik steeds meer geconfronteerd met mijn zeer grote beperking!!
Mijn conditie is een beetje verbeterd, mijn gewicht blijft ondanks al die moeite het zelfde, en de pijn verslechterd alleen maar.
Bij de pijnpoli zijn er foto's gemaakt en nu blijkt dat ik een ernstige vorm van artrose in mijn onderste ruggenwervels heb en er zijn ook wervels aan het verschuiven door de artrose, ook staat mijn bekken scheef en gekantelt, waardoor ik altijd een holle rug heb, dit veroorzaakt ook veel klachten
Ik heb 8 november 2010 mijn eerste 6 prikken tegenlijkertijd in mijn onderste 3 ruggewervels gehad, links 3 en rechts 3 prikken met cortisonne, de behandeling viel wel mee, niet prettig maar zeker niet heel erg pijnlijk.
Wel 3 dagen last gehad van napijn, alsof ik bont en blauw was, maar er was niks bijzonders te zien alleen de plekjes van de 6 spuiten waren iets roze. Ik leek wel een speldenkussen!
De werking van deze spuiten is mij zeer tegen gevallen, de pijn en dus de beperking blijft alleen de pijnscheuten zijn iets verminderd, maar ik ben veel stijver dan voorheen, toen alleen smorgens na het opstaan en in de loop van de dag verminderde dat) nu ben ik de hele dag stijf en onflexibel en inmiddels kraakt en knakt er steeds iets in mijn onderrug en bekken, dit is niet echt pijnlijk maar wel zeer vervelend.
Inmiddels weer contact gehad met de pijnpoli en 7 februari, ( want er moeten blijkbaar 3 maanden tussen deze twee prikbehandelingen zitten )
mag ik weer terugkomen voor een tweede behandeling, nu worden er onderzoeken gedaan naar de SI gewrichten en waarschijnlijk in deze gewrichten injecties gezet, om te kijken of dit een beter uitwerking heeft.
Als dit ook geen effect heeft dan worden er ook stroomstoten gedaan en als dat ook niet werkt zal het uiteindelijk op een operatie uitlopen waarbij de wervels?! geloof ik worden vastgezet met platen en schroeven.
Dus ik ben er voorlopig nog niet klaar mee, zie ook best wel op tegen al deze vooruitzichten, maar ben inmiddels wel op het punt beland, liever even een onprettiger behandeling en daarna hopelijk eindelijk pijnvrij, dan maar met deze pijn en beperking door het leven te moeten gaan, daar voel ik me met mijn 39 jaar nog veel te jong voor!!!!!
Hoe is het inmiddels met jou verlopen, hebben de behandelingen het gewenste resultaat en heb je al minder of misschien helemaal geen pijn/beperking meer?