Hallo Andries,
Ik werk al 25 jaar niet meer. Na de zwangerschap van mijn zoon (nu 26 jaar) ging de reuma erg achteruit. Werken werd onmogelijk en daarna ben ik ook nooit meer aan de slag gekomen. Op mijn 29e kreeg al de eerste prothese. In die tijd was ik dus best jong en ik heb eigenlijk de hele apotheek op het gebied van reuma al werd voorbij zien komen.
Ik slik nog steeds indometacine en mijn lichaam is hier inmiddels behoorlijk aan gewend geraakt. Ook heb ik 15 jaar Prednison geslikt en na 4 stoppogingen is het mij eindelijk gelukt om hier vanaf te komen. Kun je zien hoe je lichaam gewend raakt aan een bepaald medicijn. Indometacine stoppen is voorlopig geen optie. De startklachten waren er alleen in de eerste maanden en daarna werd dit geleidelijk minder. Er is dus hoop!
Momenteel zwem ik 1 x per week en zit daarbij in een oefengroep. Daarnaast heb ik wekelijks fysio. Ik lees veel en 1 x per week pas ik op mijn kleindochter. Dit is best intensief, maar ik zou het voor geen goud willen missen. De dag daarna tank ik weer bij en heb ik dus een rustdag voor mezelf. Met vallen en opstaan moet je leren om rust en beweging in balans te krijgen. En depressieve klachten heeft bijna iedereen met reuma wel eens last van. Dit is niet vreemd, omdat je toch moet leren omgaan met je beperking en dit geeft van tijd tot tijd stress en frustratie.
Ik zou jou adviseren eens met je arts te overleggen of je werk (gedeeltelijk) weer oppakken een goed plan is. Soms geeft deze afleiding ook juist een impuls om uit een depressie te komen. Onder de mensen zijn geeft afleiding. Bij de pakken neerzitten helpt je niet, maar ik kan het wel snappen.
Of langzaam het werk weer op bouwen en dus beginnen met een aantal uren per week. Mochten je depressieve klachten aanhouden, dan zou ik het zeker aankaarten bij je huisarts. Deze kan je doorverwijzen naar een (klynisch) psycholoog. Een klynisch psycholoog helpt mensen die depressieve klachten hebben door hun ziekte.
Heel veel succes en ik hoop dat ik je heb kunnen helpen.
Groetjes Miranda